Μάριον Μιχελιδάκη (ΜΜ): Ζούμε σε μία εποχή που κυριαρχεί η εικόνα και οι αλλαγές που φέρνει η τεχνολογία είναι σαρωτικές. Σε αυτό το πλαίσιο η εκπαίδευση χρειάζεται αλλαγές;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ (YΠ): Διαρκείς και πάρα πολύ μεγάλες, και εγώ θα σας έλεγα ότι στη δική μας περίπτωση δε οι αλλαγές που χρειάζεται είναι δύο κατηγοριών. Η πρώτη κατηγορία είναι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία συζητάμε εδώ και δεκαετίες αλλά για πάρα πολλούς λόγους δεν έχουμε κάνει. Θέλετε λόγω ιδεοληψίας, λόγω φοβικών συνδρόμων, επειδή κάποια πράγματα τα είχαμε συνηθίσει αλλιώς; Τέτοια παραδείγματα στην Ανώτατη Εκπαίδευση είναι το άρθρο 16, οι λεγόμενοι “αιώνιοι” φοιτητές. Άρα, εγώ θα σας έλεγα ότι μία κατηγορία είναι να κάνουμε όλα αυτά που γίνονται σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εδώ και δεκαετίες και πολύ απλά δεν τα έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Και η δεύτερη κατηγορία αφορά όλα εκείνα που έρχονται τώρα, νέες τάσεις, νέα προβλήματα που αναδύονται.

ΜΜ: Τεχνητή Νοημοσύνη…

ΥΠ: Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα κομμάτι. Εγώ θα σας πάω και σε πιο απλά πράγματα. Η απόφαση που πήραμε στις αρχές της χρονιάς για την απαγόρευση της εμφανούς κατοχής και χρήσης κινητών τηλεφώνων στα σχολεία είναι σε αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει μία διεθνής βιβλιογραφία, η οποία δείχνει ότι – και σας το λέει ένας άνθρωπος που αγαπά πολύ την τεχνολογία, όπως εγώ – το κινητό τηλέφωνο κάνει κακό σε έναν έφηβο για πάρα πολλούς λόγους και ειδικά τα social media (τα κοινωνικά μέσα). Αυτό είναι ένα αναδυόμενο πρόβλημα και η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες οι οποίες πήραν αυτή την απόφαση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

ΜΜ: Αποδίδει;

ΥΠ: Σαφέστατα. Θα σας έλεγα ότι αποδίδει. Είχα, μάλιστα, και σήμερα που μιλάμε την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους εκπαιδευτικούς για αυτό. Χάρη στους εκπαιδευτικούς αποδίδει. Αξίζει κανείς να δει ότι το 86% της ελληνικής κοινωνίας σε τελευταία δημοσκόπηση είναι υπέρ του μέτρου και το δεύτερο είναι ότι πριν εφαρμόσουμε το μέτρο – πέρυσι- γυρνούσα όλη την Ελλάδα, έμπαινα στα σχολεία, μιλούσα με εκπαιδευτικούς, μιλούσα και με οικογένειες ζητούσαν οι πάντες αυτό το μέτρο.

ΜΜ: Η απαγόρευση του κινητού έχει εφαρμοστεί σε πολλές χώρες επειδή το κινητό έχει συνδεθεί και με τον σχολικό εκφοβισμό. Ένα βήμα παρακάτω. Θα μπορούσε να υιοθετηθεί και η σχολική διαμεσολάβηση, που είναι μια άλλη πρόταση επίλυσης διαφορών, που έχει εφαρμοστεί για παράδειγμα στη Φινλανδία και έχει περιορίσει πολύ τις περιπτώσεις βίας;

ΥΠ: Είναι πολύ ωραία ερώτηση. Είναι μια πρόταση που τη μελετάμε. Μας έχει έρθει μια σχετική εισήγηση και είναι από τα πράγματα που κοιτάζουμε αυτή τη στιγμή ως προς τον τρόπο εφαρμογής.

ΜΜ: Μήπως πρέπει να αλλάξουμε σιγά – σιγά και να καλλιεργήσουμε μία άλλη κουλτούρα που θα ξεφύγει από την αστυνόμευση και τις πειθαρχικές ποινές και θα μπούμε σε κάτι διαφορετικό που θα τραβήξει και τα παιδιά με έναν τρόπο σε αυτό που λέτε. Δηλαδή, πέρα από τις οθόνες να βρουν πάλι την κοινωνικότητά τους.

ΥΠ: Εγώ θα σας πω ότι ο κάθε ένας που μας βλέπει, κάθε γονιός πχ ξέρει ότι η αγάπη μέσα της συμπεριλαμβάνει τα όρια. Και υπό αυτή την έννοια πρέπει να μπορείς να ενσωματώσεις και τα δύο σε μία πολιτική που σχεδιάζεις, για παράδειγμα όπως εμείς σε επίπεδο Υπουργείου Παιδείας. Χρειάζεται, δηλαδή, να έχεις και το κομμάτι εκείνο το οποίο έχει συνέπειες. Είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, ένα παιδί να γνωρίζει – όπως και εγώ ως μαθητής το γνώρισα – όρια και το ότι οι πράξεις μου έχουν συνέπειες, ειδικά όταν ακουμπάνε τους άλλους και ακουμπάνε τη δική τους καθημερινότητα, τη δικιά τους ζωή, την δική τους ψυχή.

ΜΜ:   Θέλω να σας ρωτήσω, εσείς που έχετε αναλάβει εδώ σε αυτό το Υπουργείο από τον Ιούνιο του 2023, κοιτούσα προχθές κάποια στοιχεία που λένε ότι στα τελευταία 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης από το Υπουργείο Παιδείας έχουν περάσει και έχουν αλλάξει 31 Υπουργοί – εάν είναι σωστός ο αριθμός- και 70 Υφυπουργοί. Που ο κάθε ένας – συνήθως – έρχεται αναιρεί  ότι έχει κάνει ο προηγούμενος, πάμε από μεταρρύθμιση σε μεταρρύθμιση, αυτό που λέμε “ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν”. Τώρα που η εποχή έχει και αυτές τις προκλήσεις πώς πρέπει να στηριχτεί η εκπαίδευση και τι σχεδιασμός να γίνει σε αυτό το νέο ψηφιακό κόσμο που μπαίνουμε;

ΥΠ: Στην αρχή θα σας έλεγα ότι πρέπει να μπορέσει κανείς να αξιολογήσει τι κρατάς από όλα όσα προηγήθηκαν, γιατί είναι πολλά πράγματα τα οποία έχουν προηγηθεί τα τελευταία 50 χρόνια. Μην πάτε μακριά: οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένας θεσμός 60 ετών, συνολικότερα.

ΜΜ: Ξέρετε πόσοι άνθρωποι, στο άκουσμα ότι θα κάνουμε αυτή τη συνέντευξη μου λέγανε “να ρωτήσεις τον Υπουργό τι θα γίνει με τις ψυχοφθόρες Πανελλαδικές, που δεν περνάει μόνο ο μαθητής αλλά όλο το σπίτι, όλη η οικογένεια”.

ΥΠ: Εγώ θα σας έλεγα ότι αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος και ότι υπάρχει η άλλη όψη τους νομίσματος η οποία λέει ότι κάθε ελληνική οικογένεια σέβεται το αποτέλεσμα των Πανελλαδικών Εξετάσεων και γνωρίζουν ότι είναι αδιάβλητος θεσμός. Πρέπει να αλλάξουμε πράγματα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτούσιους θεσμούς 60 ετών και δεκαετιών και αυτό αφορά και το σύνολο των πραγμάτων που κάνουμε. Δηλαδή, εάν δει κανείς, φέτος ενεργοποιήσαμε πριν από λίγες εβδομάδες μία διάταξη που υπάρχει από το 1995 η οποία λέει ότι το διεθνές απολυτήριο, το διεθνές Baccalaureate, το “IB”, πρέπει να μπει και στα δημόσια σχολεία. Αυτό, ξέρετε, έχει νομοθετηθεί το 1995.

ΜΜ: Για ίσες ευκαιρίες είναι αυτό;

ΥΠ: Ναι, για ίσες ευκαιρίες είναι. Αξιοποιήθηκε, παρότι νομοθετήθηκε, μόνο από τα ιδιωτικά σχολεία, δεν αξιοποιήθηκε από τα δημόσια σχολεία.

ΜΜ: Και πληρώνει κανείς πανάκριβα.

ΥΠ: Εδώ θα είναι δωρεάν γιατί θα είναι σε δημόσια σχολεία. Και θα έρθει αυτή η κυβέρνηση να το βάλει, για αρχή, στα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία.

ΜΜ: Παρουσιάσατε τα Δημόσια Ωνάσεια Σχολεία. Πότε θα λειτουργήσουν, σε ποιες περιοχές θα λειτουργήσουν και πώς θα εισέρχονται μαθητές;

ΥΠ: Τα σχολεία αυτά,να πω καταρχήν ότι για εμάς είναι πολύ σημαντικά γιατί έρχονται να λειτουργήσουν σε ευάλωτες περιοχές. Ήδη ανακοινώσαμε, από κοινού, με τον πρόεδρο του Ιδρύματος Ωνάση, περιοχές όπως οι Αχαρνές στην Αττική, όπως ο Κολωνός στην Αθήνα, Δυτική Θεσσαλονίκη. Δηλαδή, είναι περιοχές οι οποίες κρίναμε ότι πρέπει να στηριχθούν ακόμη περισσότερο και μέσα από αυτά τα σχολεία. Τα σχολεία αυτά είναι μια νέα θεσμική αρχιτεκτονική. Έχει ήδη γίνει στο χώρο της Υγείας αυτό, πολλά χρόνια, με το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο έχουμε αυτή την εμπειρία “της σύμπραξης” του Δημοσίου με ένα κοινωφελές Ίδρυμα, όπως το Ίδρυμα Ωνάση. Το ίδιο, λοιπόν, θα γίνει και εδώ. Τα πρώτα σχολεία θα λειτουργήσουν τον Σεπτέμβριο αυτού του έτους, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από εκεί και πέρα όμως, θέλουμε να δούμε και να πάρουμε πολλά μαθήματα από αυτή την εφαρμογή, γιατί το πλαίσιο αυτής της σύμπραξης θα περιλαμβάνει και νέες ευκαιρίες για την επαγγελματική ανάπτυξη και εξέλιξη των εκπαιδευτικών μας, το Ίδρυμα θα καταβάλει συγκεκριμένα κονδύλια για τη στήριξη των υποδομών σε αυτά τα 22 σχολεία.

ΜΜ: Εδώ μπαίνει ίσως και το θέμα και των κτηριακών υποδομών. Τώρα λέμε για αυτά τα σχολεία τα συγκεκριμένα, συνολικά όμως κύριε Πιερρακάκη αυτή η εικόνα εγκατάλειψης σε κάποια κτήρια σχολικά πρέπει να διορθωθεί. Εσείς ο ίδιος έχετε πει πολλές φορές ότι “ωραίο είναι να  βάζουμε τον διαδραστικό πίνακα αλλά να μην πέφτουν και οι σοβάδες όμως από την άλλη”.

ΥΠ: Ναι, βεβαίως, το έχω πει και ο ίδιος γιατί το έχω αναγνωρίσει και ο ίδιος και ως εικόνα σε κάποιες περιπτώσεις. Τα σχολεία γνωρίζετε ότι ανήκουν στους Δήμους. Καταρχήν έχουμε πάρα πολλά σχολεία: 12.610 σχολεία σε 332 Δήμους. Εμείς ως κυβέρνηση έχουμε αναγνωρίσει ότι αυτό δεν είναι μια απάντηση η οποία μας καλύπτει, γιατί υπάρχουν προβλήματα τα οποία απαιτούν πολύ σημαντική οικονομική στήριξη και αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε εμείς την ευθύνη να μπορέσουμε να παρέμβουμε σε αυτό. Έτσι ξεκίνησε το πρόγραμμα “Μαριέττα Γιαννάκου”, το ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ πέρυσι. Το πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε με 250 εκατ. ευρώ. Ήδη, μετά την ψήφιση του φετινού προϋπολογισμού, το πρόγραμμα έχει αυξηθεί στα 350 εκατ. ευρώ. Θα κατανεμηθεί σε πολλές σχολικές μονάδες, πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε τις πρώτες στις οποίες θα ξεκινήσουν τα έργα. Ποια έργα; Είναι τα απλά και καθημερινά έργα τα οποία ζητάει κάθε γονιός, κάθε μαθητής και κάθε εκπαιδευτικός. Από το να φτιάξεις ένα γήπεδο και μία αυλή. Να βάψεις ένα σχολείο. Να διορθώσεις αυτή την εικόνα που περιγράφαμε πριν όπου υπάρχει με σοβάδες, που ενδεχομένως μπορεί να πέφτουν. Να διορθώσεις την κατάσταση στις τουαλέτες.

ΜΜ: Αυτό με τι χρονοδιάγραμμα;

ΥΠ: Είναι κάτι το οποίο ξεκινάει τώρα έχει ήδη γίνει η καταγραφή, κάθε χρονιά θα επισκευάζουμε και θα βελτιώνουμε την κατάσταση σε πάρα πολλά σχολεία.

ΜΜ: Εσείς είστε Υπουργός της ψηφιακής εποχής και στις σπουδές σας εκτός από πολιτικές επιστήμες είναι και η Πληροφορική.

ΥΠ: Το πρώτο μου πτυχίο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΜΜ: Εσείς είστε γεννημένος την δεκαετία του ‘80, νεότατος…

ΥΠ: Το 1983.

ΜΜ: Πότε αποκτήσατε τον πρώτο υπολογιστή;

ΥΠ: Γ’ Δημοτικού, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Μου είχαν φέρει οι γονείς μου έναν HYUNDAI 286 με τον οποίο, όπως αντιλαμβάνεστε, βέβαια, έπαιζα αποκλειστικά παιχνίδια σε εκείνη τη φάση. Αλλά ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία, ο πειραματισμός με τον υπολογιστή ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Το Πάσχα της Α’ Γυμνασίου μπήκα για πρώτη φορά στο Ίντερνετ με ένα μόντεμ από αυτά που έκαναν τον έντονο θόρυβο, με ένα μόντεμ 14400 που αργούσε πάρα πολύ και για να κατέβει μία σελίδα ήθελε πάρα πολύ ώρα, ήμουν νομίζω στο σχολείο ο πρώτος που πήρε υπολογιστή και μπήκε στο διαδίκτυο.

ΜΜ: Το ζητήσατε;

ΥΠ: Ναι, ναι, βεβαίως. Μου άρεσε η τεχνολογία πολύ, δεν ήταν το μόνο πράγμα που μου άρεσε.

ΜΜ: Καλά ήσασταν και σημαιοφόρος, ήσασταν πολύ καλός μαθητής στο σχολείο.

ΥΠ: Έχω περάσει πολλές φάσεις ως μαθητής. Με ενδιέφεραν πολλά πράγματα τα οποία ίσως ήταν και λίγο ετερόκλητα. Δηλαδή, αγάπησα την τεχνολογία, αγάπησα το σινεμά, αγάπησα τα σπορ, το μπάσκετ αλλά δεν είχα πολύ μεγάλη επιτυχία σε αυτό.

ΜΜ: Με τέτοιο ύψος;

ΥΠ: Ναι, ήταν το μόνο που μετρούσε υπέρ μου σε εκείνη τη φάση. Είχα παίξει για λίγο στο Σπόρτινγκ, το οποίο Σπόρτινγκ αγαπώ πολύ ως Πατησιώτης.

ΜΜ: Το σχολείο σας το αγαπούσατε;

ΥΠ: Ναι, πολύ. Το Λεόντειο Πατησίων. Είναι ένα σχολείο το οποίο πραγματικά το αγαπώ πολύ ακόμη και σήμερα για πάρα πολλούς λόγους, έχει έναν ανθρωποκεντρισμό ο οποίος νομίζω ότι επέδρασε πάρα πολύ θετικά σε όλη τη γενιά μου.

ΜΜ: Υπήρξε κάποιος δάσκαλος που σας καθόρισε, που έπαιξε ρόλο στις μετέπειτα επιλογές σας;

ΥΠ: Υπήρξαν πολλοί που με καθόρισαν και έπαιξαν ρόλο στις μετέπειτα επιλογές μου. Υπάρχει ένα ωραίο ρητό του Ουμπέρτο Έκο στο “Εκκρεμές του Φουκώ” το οποίο λέει ότι γινόμαστε αυτό που οι γονείς μάς μας διδάσκουν όταν δεν προσπαθούν να μας διδάξουν. Το ίδιο ισχύει και για τους δασκάλους μας. Αυτά που κάνουν όταν δεν προσπαθούν να μας διδάξουν ίσως είναι πιο καθοριστικά από τη διδακτέα ύλη. Οι δάσκαλοί μας και οι καθηγητές μάς επηρεάζουν καταλυτικά, ειδικά εκείνα τα χρόνια, και εμένα με επηρέασαν πολύ καταλυτικά κάποια πρόσωπα. Ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο από αυτούς – δεν θα πω το όνομά του, δεν θα το ήθελε και ο ίδιος –  ο καθηγητής των Αγγλικών μου, ο οποίος έκανε το εξής πάρα πολύ καλό: με δίδασκε αγγλικά και είχα προσπαθήσει να μάθω αγγλικά με τον πατροπαράδοτο τρόπο, μία λέξη στα ελληνικά, μία λέξη στα αγγλικά, απομνημόνευσε τη μετάφραση. Λοιπόν, εγώ αυτό -όπως αντιλαμβάνεστε – μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο όπως είναι και στους περισσότερους που μας βλέπουν, οπότε ο άνθρωπος αυτός ήταν εξαιρετικός δάσκαλος γιατί; Γιατί ξεκλείδωσε πώς θα μάθαινα αγγλικά. Άρχισε να μου παίρνει βιβλία στα αγγλικά από πράγματα που ήξερε ότι με ενδιέφεραν. Μία ταινία που μπορεί να είχα δει, το νούμερο δύο, ας πούμε το sequel, είχε βγει σε βιβλίο και δεν είχε βγει σε ταινία. Μου το πήρε δώρο. Και μου είπε “διάβασέ το εάν σε ενδιαφέρει, για να δεις την εξέλιξη της υπόθεσης”.

ΜΜ: Και πώς βρεθήκατε μετά από τις σπουδές εδώ στην πληροφορική, πρώτο δίπλωμα, στην Αμερική Χάρβαρντ και MIT, εάν δεν κάνω λάθος.

ΥΠ: Λοιπόν, ο ίδιος δάσκαλος είχε παίξει έναν πολύ καταλυτικό ρόλο, να μου ξεκλειδώσει και το κομμάτι που αφορούσε την αίσθηση του μη εφικτού.

Μ.Μ.: Ότι δεν υπάρχουν σύνορα και όρια.

ΥΠ: Ναι. Έπαιξε ρόλο και το διαδίκτυο σε αυτό. Δηλαδή, εγώ μεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια, πήγα σχολείο, όπως συζητήσαμε, σε ένα σχολείο στα Άνω Πατήσια. Δεν είχε τύχει ποτέ να ταξιδέψω στην Αμερική. Άρα, το να μπορείς να υπερβείς μέσα σου την πεποίθηση ότι δεν είναι και πολύ εύκολο να συνεχίσεις τις σπουδές σου στην άλλη όχθη του Ατλαντικού που δεν έχεις καν επισκεφθεί ως τουρίστας και να πας εκεί να σπουδάσεις, απαιτεί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να σπάσεις μέσα σου την αίσθηση ότι αυτό δεν είναι δυνατό. Να πιστέψεις ότι είναι σαν ένα σουτ στο μπάσκετ. Μπορεί να μπει και να μην μπει το καλάθι. Και δεν είναι και πολύ πρόβλημα αν αποτυγχάνεις. Ξέρετε, αυτό είναι καταλυτικό, το πιστεύω πάρα πολύ, αυτό είναι κι ένα μάθημα που θα θελα να το μάθουν τα παιδιά μου. Όχι απλώς δεν είναι πρόβλημα η αποτυχία, υπάρχει αξία στην αποτυχία, υπάρχει μάθημα στην αποτυχία, υπάρχει απόσταγμα εμπειρίας από το να αποτύχεις. Την επόμενη φορά, λέει κάποιος, προσπάθησε να αποτύχεις καλύτερα, ο Τσώρτσιλ έλεγε  “να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία με το κεφάλι ψηλά και να συνεχίζεις ότι είναι το θεμελιώδες μάθημα της ζωής”. Τι πρέπει να πετυχαίνει -εν τέλει- ένα εκπαιδευτικό σύστημα; Να βγάλεις τη καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

ΜΜ: Αυτό είναι το δικό σας μότο;

ΥΠ: Ξεκάθαρα.

ΜΜ: Που διαπνέει όλη την πορεία;

ΥΠ: Ξεκάθαρα, αλλά όχι για εμένα, για τον κάθε ένα και την κάθε μία, για τους πάντες. Και αυτή είναι και η λογική του πώς αντιλαμβάνομαι και εγώ προσωπικά την Παιδεία, την Εκπαίδευση, να προσπαθείς διαρκώς να βελτιώνεσαι, να βρεις νόημα στη ζωή σου, να νοηματοδοτήσεις τη ζωή σου, μη ψάχνεις να αντιγράψεις τις φιλοδοξίες κάποιου άλλου, δεν θα πορευτείς με δανεικές φιλοδοξίες.

ΜΜ: Από τα μαθητικά χρόνια, εκεί πίσω στα Κάτω Πατήσια που από ό,τι μαθαίνω βλέπατε και φανατικά σινεμά.

ΥΠ: Συνέχεια.

ΜΜ: Και είχατε αποπειραθεί να γράφετε και κριτικές κινηματογράφου.

ΥΠ: Είχα γράψει κριτικές κινηματογράφου ως μαθητής Γ’ Γυμνασίου και Α΄ Λυκείου. Με είχε προσλάβει ένα περιοδικό και γράφαμε κριτικές, ασταμάτητα.

ΜΜ: Γνώριζαν την ηλικία σας;

ΥΠ: Όχι, δεν την είχα προσδιορίσει, μεγαλόδειχνα πάντα οπότε αξιοποίησα το γεγονός ότι μεγαλόδειχνα για να με προσλάβουν.

ΜΜ: Εγώ ήθελα να ρωτήσω από εκείνα τα χρόνια με την παρέα σας στον κινηματογράφο επειδή τον αγαπάμε και οι δύο πολύ, τι έχετε κρατήσει αναλλοίωτο στον Κυριάκο του σήμερα; Τον πολιτικό; τον Υπουργό;

ΥΠ: Ο πυρήνας προσωπικότητάς μας, ή εν πάση περιπτώσει αυτό το διδάσκουν οι βασικές επιστήμες, σε πολλά πράγματα μένει αναλλοίωτος από όταν είμαστε πάρα πολύ μικροί στην ηλικία, ούτε καν έφηβοι.

ΜΜ: Δηλαδή, από τότε αν κοιτάξετε τον εαυτό σας στο σήμερα.

ΥΠ: Δεν νοιώθω ότι έχω αλλάξει πολύ. Νιώθω ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει και έχουν εξελιχθεί, προφανώς, αλλά θα σας το πούνε και οι πιο στενοί μου φίλοι πολλά πράγματα είναι τελείως κοινά. Και ο ισχυρισμός μου είναι ότι το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους από εμάς και τις περισσότερες από εμάς. Υπάρχει ένας πυρήνας που μένει αναλλοίωτος μέσα στο χρόνο. Εξελισσόμαστε, αλλά δεν συμβαίνει όταν βλέπουμε παλιούς μαθητές ή παλιούς φίλους ότι είναι σα να πιάνουμε το νήμα και να γυρνάμε σε εκείνη την εποχή;

ΜΜ: Στα 41 – 42 σήμερα νεότατος, είχατε βάλει στόχους τα όσα έχετε πετύχει σήμερα;

ΥΠ: Και ναι και όχι. Κάποια πράγματα ναι. Δηλαδή, στο κομμάτι των σπουδών το να επιλέγεις να συνεχίζεις τις σπουδές σου κάπου ή προς μία κατεύθυνση είναι στόχος. Το βάζεις στόχο, προσπαθείς για το καλύτερο που μπορείς και προχωράς. Και σε επαγγελματικό επίπεδο αγαπούσα την πολιτική από μικρός, μου άρεσε, μου άρεσαν εκδοχές της πολιτικής όχι αναγκαστικά η πεποίθηση ότι αναγκαστικά θα γινόμουν πολιτικός ο ίδιος στην πορεία.

ΜΜ: Ο πατέρας ήταν γιατρός;

ΥΠ: Ναι, χειρουργός και η μητέρα μου δικηγόρος. Δεν υπήρχε στην οικογένειά μου κάποιο παράδειγμα ή κάποια τέτοια παράδοση. Είμαι από μία ενδιαφέρουσα οικογένεια – οι μεγαλύτεροι έχουν πια φύγει – με την έννοια ότι είχε μία σύνθεση το ένα σκέλος της οικογένειάς μου υποστήριζε ένα χώρο, το άλλο σκέλος της οικογένειάς μου υποστήριζε άλλο πολιτικό χώρο και έτσι σε πολύ δύσκολες περιόδους, ας πούμε, 1989 που ήμουν πάρα πολύ μικρός, ήμουν έξι ετών, και όμως θυμάμαι τους καυγάδες στα οικογενειακά τραπέζια ανάμεσα στους παππούδες.

ΜΜ: Εκεί το δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία…

ΥΠ: Είχα, λοιπόν, μία οικογένεια παρότι Λάκωνας που υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική παράδοση στη Λακωνία, όπως ξέρετε, υπήρχε πλουραλισμός στην οικογένειά μου. Είναι πολύ πιο σημαντικό να προσπαθείς να κατακτάς μία κατάσταση για τη ζωή σου. Να προσπαθείς να κυνηγήσεις την ευτυχία γιατί δεν είναι κατάσταση, είναι διαδρομή, είναι Καβαφικό. Πιστεύω πάρα πολύ στο ότι πρέπει ο κάθε ένας μας να προσπαθεί να βρίσκει αυτή τη διαδρομή νοηματοδότησης, να δίνει νόημα στη ζωή του. Και αυτό έχει να κάνει με αυτό που συζητάγαμε πριν, πόσες εσύ φαντάζεσαι την καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου;

ΜΜ: Εσείς ποια μεταρρύθμιση θα θέλατε να αφήσετε να φέρει το όνομά σας, εδώ στο Υπουργείο Παιδείας.

ΥΠ: Καταρχήν αυτό ξέρετε σε πολύ μεγάλο βαθμό, δεν νομίζω ότι είμαστε και εμείς οι ίδιοι οι πολιτικοί και οι υπουργοί Παιδείας σε θέση να το καθορίσουμε. Το τι θα μείνει ως κληρονομιά, κάνουμε μία σειρά από πράγματα και ο χρόνος είναι ο κριτής του τι από όλα αυτά θα αντέξει μέσα στο χρόνο.

ΜΜ: Αναφέρατε νωρίτερα το άρθρο 16.

ΥΠ: Τα μη κρατικά Πανεπιστήμια και ο νόμος που ψηφίσαμε φέτος νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο καλώς εχόντων των πραγμάτων θα μείνει γιατί λύνει μια ιστορική εκπαιδευτική ανορθογραφία. Εμείς προσπαθήσαμε να λύσουμε την ανορθογραφία της απαγόρευσης. Αλλά ξέρουμε ότι ο στόχος πρέπει να είναι πολύ ευρύτερος από αυτό. Η Ελλάδα να γίνει Περιφερειακό Κέντρο Εκπαίδευσης. Το πέτυχε η Ιταλία, το πέτυχαν πόλεις της Ιταλίας, ούτε καν η Ιταλία ολόκληρη. Η Φλωρεντία έχει 41 παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων, η Φλωρεντία μόνη της. Το πέτυχε η Κύπρος που πριν από μερικές δεκαετίες -δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά- και μέσα σε 20 χρόνια η Κύπρος έκανε ένα μικρό αλλά σοβαρό και ουσιαστικό Περιφερειακό Κέντρο Εκπαίδευσης.

ΜΜ: Έχει νομίζω 45.000 ξένους σπουδαστές.

ΥΠ: Έχει βεβαίως και έχουμε πάρα πολλούς Έλληνες που σπουδάζουν στη Κύπρο. Σύντομα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε κοινά μεταπτυχιακά κορυφαίων ξένων Πανεπιστημίων με τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια.

ΜΜ: Ποια είναι αυτά τα κορυφαία Πανεπιστήμια, κύριε Πιερρακάκη, που θα έρθουν για πείτε μας.

ΥΠ: Έχω ήδη αναφέρει ενδεικτικά ότι υπάρχει μία πρόταση η οποία έχει κατατεθεί από το Yale, υπάρχουν δύο προτάσεις από το Πανεπιστήμιο της California, το Columbia έχει καταθέσει προτάσεις. Δεν θα πω τα ονόματα γιατί πρέπει όλες αυτές οι προτάσεις να αξιολογηθούν από τις αρμόδιες αρχές του Υπουργείου, αλλά αυτό που είμαι σε θέση να σας πω είναι ότι πολύ σύντομα θα ανακοινωθεί μία τρομερά εκτεταμένη λίστα, ουσιαστικά, συμπράξεων των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων με κορυφαία πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης.

ΜΜ: Θα λειτουργήσουν από το 2025;

ΥΠ: Καλώς εχόντων των πραγμάτων από τώρα όχι όλα κάποια από το 2025, κάποια από το 2026.

ΜΜ: Σήμερα είναι στη Βουλή η πρώτη ονομαστική ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Με την επιλογή του κυρίου Τασούλα ο Πρωθυπουργός έσπασε μία παράδοση, μια παράδοση που θέλει πρόσωπο με στήριξη από περισσότερες από μια πτέρυγες της Βουλής. Αυτό θεωρείτε ότι μειώνεται έτσι το κύρος του θεσμού; Ο θεσμός αυτός δεν συμβολίζει τις ευρύτερες συναινέσεις;

ΥΠ: Σε καμία των περιπτώσεων δεν μειώνει το κύρος του θεσμού η επιλογή του Κωνσταντίνο Τασούλα. Εγώ θα σας πω ότι εκτιμώ βαθειά και αγαπώ πολύ τον Κώστα Τασούλα με τον οποίο είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με την προηγούμενη ιδιότητά του ως πρόεδρο της Βουλής. Είναι ένας άνθρωπος ευρυμαθής. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος προσωποποιεί, εάν θέλετε, αυτό το οποίο περιγράψατε με δεδομένο το πόσες πτέρυγες της Βουλής τον ψήφισαν για πρόεδρο της Βουλής.

ΜΜ: Άλλος ρόλος όμως εκείνος.

ΥΠ: Εδώ υπάρχει μία αντίφαση.

ΜΜ: Και δεν αντιλέγει κανείς τα όσα είπατε για τον κύριο Τασούλα.

ΥΠ: Ανώτατηπολιτειακή θέση είναι η προεδρεία της Βουλής.

ΜΜ: Για τις συναινέσεις όμως θα σας πω μόνο αυτό ότι για παράδειγμα η απερχόμενη Πρόεδρος, η κυρία Σακελλαροπούλου είχε πάρει 261 ψήφους. Τώρα εδώ όπως βγαίνουν και αναλύονται τα πράγματα θα χρειαστεί να πάτε σε τέταρτη ψηφοφορία και βεβαίως μπορεί ο νόμος να έχει αλλάξει και να μην το απαιτεί, αλλά από την άλλη ο νόμος για άλλο λόγο άλλαξε. Άλλαξε για να μην ρίχνει κυβερνήσεις, όχι για να χαθεί η ουσία της συναίνεσης.

ΥΠ: Ναι, αλλά όπως ξέρετε το ταγκό χρειάζεται δύο. Όπως λέει και το ρητό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η συναίνεση αφορά πολύ παραπάνω από δύο, αφορά πολλά άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία νομίζω όπως πάντα εργαλειοποιούν αυτή τη διαδικασία. Γιατί εάν υπήρχε ζήτημα έλλειψης συναίνεσης στο πρόσωπο του κυρίου Τασούλα, η έλλειψη συναίνεσης αυτή θα είχε βρει την αντανάκλασή της και στη ψηφοφορία που θα αφορούσε το πρόσωπό του για τη Προεδρία της Βουλής, και ας είναι άλλος ρόλος, είναι ένα ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Αυτή είναι η πρώτη μου παρατήρηση. Η δεύτερή μου παρατήρηση είναι το ότι με τον ίδιο τρόπο που θα εκλεγεί, με το καλό, ο Κώστας Τασούλας Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη ο Κωνσταντίνος Τσάτσος το 1975 Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλέχθηκε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1980 και μετά. Άρα, θα σας έλεγα ότι το πιο σημαντικό από όλα είναι το πρόσωπο και το πώς θα επιτελέσει τα καθήκοντά του.

ΜΜ: Εσείς που ανήκετε στον κεντρώο χώρο πώς σας ακούγετε μία δεξιά στροφή του κόμματος;

ΥΠ: Εγώ ανήκω στη Νέα Δημοκρατία και πιστεύω βαθειά σε αυτό το οποίο λέει η ιδρυτικής της διακήρυξη δια χειρός Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι οι ταμπέλες της δεξιάς, της αριστεράς και του κέντρου είναι παραπλανητικές. Και αυτό οφείλω να σας πω ότι το πιστεύω βαθιά μέσα μου. Νιώθω ότι όταν μιλάμε με αυτόν τον καθορισμό θέσεων είναι σαν να μας ετεροκαθορίζει η δεκαετία του ‘80.

ΜΜ: Έχετε τρία παιδιά, τι θεωρείτε ότι είναι το πιο σημαντικό εφόδιο που μπορεί να κληροδοτήσει ένας γονέας τα παιδιά του;

ΥΠ: Το σκέφτομαι συχνά αυτό που με ρωτάτε και νομίζω ότι και η απάντηση που θα δίνω σε αυτό ίσως θα εξελίσσεται μέσα στο χρόνο ανάλογα και με το τι θα συναντούν τα ίδια γιατί η κάθε εποχή έχει τις δικές της προκλήσεις. Σίγουρα νομίζω ότι είναι ο χαρακτήρας που διαμορφώνει ένα παιδί καιπώς πρέπει να το βοηθήσεις για να απελευθερώσεις δημιουργικές δυνάμεις του χαρακτήρα του, σίγουρα είναι η ανθεκτικότητα στις κρίσεις, στις δυσκολίες -το πιο μεγάλο εφόδιο ίσως είναι αυτό- η αντοχή στην αποτυχία, η ενσωμάτωση της αποτυχίας στην επιτυχία. Το πιο βασικό πράγμα το οποίο θα ήθελα εγώ για τα παιδιά είναι να είναι ευτυχισμένα, να βρουν τι τα κάνει ευτυχισμένα, να τα ανακαλύψουν και στη πορεία να προσπαθήσω κι εγώ να τα βοηθήσω να πάνε προς αυτή τη κατεύθυνση. Αυτή είναι όμως μία διαδρομή που πρέπει εμείς ως γονείς να τους δώσουμε εφόδια, συνολικά, και να τα αφήσουμε ελεύθερα να καταλάβουν τα ίδια τι τα κάνει ευτυχισμένα στο πλαίσιο των εφοδίων  που θα τους δώσουμε εμείς.

ΜΜ: Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πιερρακάκη.

ΥΠ: Σας ευχαριστώ κι εγώ.

ΜΜ: Εύχομαι καλή δύναμη σε όλα.

ΥΠ: Να είστε καλά.